کمتر اینگونه هراسان، مضطرب و بی افق دیده بودمشان. سخنگویان و متفکرین و نمایندگان طبقه حاکمه را میگویم. نگرانند. روزگارشان سیاه شده است. از آینده هولناکی که نظامشان در مقابل بشریت قرار داده است به وحشت افتاده اند. هراسشان اما از آینده ای است که طبقه ما و کمونیسم کارگری میتواند در مقابل جامعه بشری قرار دهد. به خود نهیب میزنند که "خطر" جدی است. دست کم نگیرید. با هم همکاری کنید. راهی پیدا کنید. کدهایشان روشن است: "بحران تمام عیار سیاسی"، "شورش های رو به افزایش اجتماعی"، "جمعیت های خشمگینی که دیگر به رهبران خود و آینده خود امید و اعتقادی ندارند"، "چاشنی انفجاری بمبی خطرناک"، منظورشان آینده شان است. منظورشان عدم اعتماد به "رهبران" طبقه سرمایه داری حاکمه است. به دست و پا افتاده اند. اشاره ام به مقاله بان گی مون دبیر کل سازمان در گاردین است. این مطلب را دقیق بخوانید .
شرم آور است. در ابتدای قرن بیست و یکم، در اوج جهانی شدن سرمایه و سرمایه داری، مساله بقاء فیزیکی صدها میلیون انسان به مساله ای عظیم تبدیل شده است. فقر و گرسنگی از سر و کول این نظام بالا میرود. سهم اکثریت عظیمی فقط محرومیت است. وعده ای در کار نیست. امیدهایشان تماما به یاس تبدیل شده است. زنگهای خطر به صدا در آمده است. خطری که میتواند "خطر" سوسیالیسم باشد. و این اذعان به شکست سرمایه داری و چشم اندازی که این نظام ضد انسانی در مقابل جامعه بشری قرار داده است .
این وضعیت را با فریادهای گوش خراش و نعره های جنگی شان در پایان جنگ سرد و سقوط بلوک شرق مقایسه کنید. زمانیکه فریاد میزدند: "کمونیسم مرد"، "تاریخ به پایان رسید"، "مبارزه طبقاتی تمام شد". تلاش میکردند شکست سوسیالیسم بورژوایی شوروی را شکست سوسیالیسم و پایان کمونیسم قلمداد کنند. ضرب المثل عامیانه ای میگوید: "بگذار ببینیم خنده آخر از آن کیست"! باید بگویم که ما ماندیم. کمونیسم زنده است. طبقه کارگر در عظیم ترین کشورهای سرمایه داری به آلترناتیو مارکس خیره شده است. جهان در جستجوی راه حلی دیگر برای آینده بشری است. ماتریال زیادی برای پیشروی موجود است. مارکس، تجربیات انقلاب کارگری، و بالاخره کمونیسم منصور حکمت .
آینده را از پیش رقم نزده اند. پیروزی سوسیالیسم و شکل دادن به جامعه آزاد کمونیستی از پیش محتوم نیست. محصول کار و تلاش ما در پس انقلابات عظیم کارگری است. اما تمام زیبایی و عظمت مساله اینجاست که میتوان پیروز شد. خوشبینی به آینده بشر بیش از هر زمان در فضا موج میزند . *
ضميمه؛
هشدار بان گی‌مون درباره سقوط اقتصاد جهانی *
بان گی‌مون، دبير کل سازمان ملل متحد، در مقاله‌ای در روزنامه گاردين تصويری هول‌انگيز از بحران اقتصاد جهانی می‌دهد و می‌گويد در اجلاس کشورهای عضو گروه ۲۰ در لندن تلاش خواهد کرد تا کشورها را به يک همکاری جمعی ترغيب کند .
دبيرکل سازمان ملل در مقاله خود می‌نويسد: جلسه امروز کشورهای عضو گروه ۲۰ میتواند بر اميدواری يا یأس انسان‌ها، بر بهبودی وضعيت اقتصادی يا فرو رفتن بيشتر اقتصاد جهانی در رکود مؤثر واقع شود. همه ما شاهد شتاب وحشت‌انگيز تغييرات بوده‌ايم. آنچه که در ابتدا تنها يک بحران مالی می‌نمود به يک بحران اقتصادی جهانی تبديل شده است .
من نگران آن هستم که شرايطی بدتر از اين هم پيش‌روی ما باشد: يعنی يک بحران تمام عيار سياسی که با شورش‌های رو به افزايش اجتماعی، ضعيف شدن دولت‌ها و برافروخته شدن جمعيت‌های خشمگينی که ديگر به رهبران خود و آينده خود اميد و اعتقادی ندارند، تعريف می‌شود .
بان گی‌مون اضافه می‌کند: بايد اين روند را متوقف کنيم. اين رکود همه را به عذاب خواهد انداخت، اما آنهايی که بيشتر صدمه خواهند ديد، فقرا خواهند بود ـ مردمانی که خانه و پس‌اندازی ندارند که از دست بدهند، کسانی که در برخی از کشورها هشتاد درصد درآمد خود را خرج خورد و خوراک می‌کنند، و در بيشتر مواقع از امکانات اوليه بهداشت و سلامت، آب و فاضلاب برخوردار نيستند. اين دسته از افراد اکثريت مردمان جهان را تشکيل می‌دهند و از هيچ چتر حمايتی برخوردار نيستند .
در دوران‌های رونق، رشد و توسعه اقتصادی و اجتماعی به آرامی حاصل می شود. در دوران رکود همه چيز با سرعت وحشتناکی از هم فرو می‌پاشد. از گرسنگی تا قحطی، از بيماری تا مرگ، از ثبات و امنيت تا نزاع و جنگ که از مرزها عبور کرده و همه ما را تحت تأثير قرار می‌دهد، تنها گامی کوچک فاصله است. در صورت آنکه نتوانيم يک بهبودی اقتصادی در سرتاسر جهان به وجود آوريم شاهد يک فاجعه در توسعه انسانی خواهيم بود .
دبيرکل سازمان ملل که خود در اجلاس لندن حضور دارد می‌گويد: اين آن چيزی است که من به رهبران جهان در لندن خواهم گفت. از اين رو من بر يک حرکت جمعی فوری برای تقويت توسعه اقتصادی در سطح جهان تأکيد خواهم کرد تا انسان‌ها همچنان بر آينده خود اميدوار باقی بمانند .
وی اضافه می‌کند که ما بايد اتکا و وابستگی‌مان به يکديگر را به رسميت بشناسيم. هيچ ملتی به تنهايی نمی‌تواند بدون در نظر گرفتن رفاه ديگران اميدوار باشد که به امنيت اقتصادی دست بيابد. از اين رو در سطح جهان به يک محرک واقعی اقتصادی نياز داريم. از حالا تا پايان سال آينده ميلادی، دست‌کم يک تريليون دلار برای تأمين نقدينگی و منابع دراز مدت برای سرمايه‌گذاری مولد و به وجود آوردن چتر حمايتی برای افراد فقير و آسيب‌پذير مورد احتياج ما خواهد بود .
دبير کل سازمان ملل بر اين نکته تأکيد می‌کند که کشورهای فقير هيچ نقشی در به‌وجود آوردن اين بحران نداشته‌اند، با اين همه در معرض خطری قرار دارند که بيشترين صدمه را از اين بحران ببينند .
اجلاس لندن فرصتی برای کشورهای قدرتمند جهان است تا همبستگی خود را به کشورهای همسايه کمترـ برخوردار، در جهان کوچکی که هر روز آسيب‌پذيرتر می‌شود، نشان دهند و با آنان همکاری کنند .
بان گی‌مون با اشاره به مشکل مبتلا به بسياری از کشورها ادامه می‌دهد: در سرتاسر جهان با بيکاری زيادی روبرو هستيم. بسياری از آنها که کار خود را از دست داده‌اند جوان و عصبانی هستند. بسياری در کشورهای خارجی زندگی می‌کنند و برای تأمين خوراک، دارو و شهريه مدرسه پول به کشور خود می‌فرستند. اين پول‌های ارسالی گاهی درصد بالايی از توليد ناخالص داخلی برخی کشورها را تشکيل می‌دهد. بيکاری و شکست اين افراد به معنای روشن شدن چاشنی انفجاری بمبی خطرناک است .
کلام آخر بان گی‌مون در مقاله روز پنجشنبه روزنامه گاردين اين است: با توجه به پيامدهای مثبتی که تزريق يک تريليون دلار به اقتصاد جهانی خواهد داشت، اين مقدار، پول زيادی به نظر نمی‌رسد. برخی شايد اين پول را يک ضرورت اخلاقی بنامند، اما اگر هدف ما معکوس کردن روند يک رکود جهانی است، اين کار را میتوان يک اقدام اقتصادی عاقلانه خواند .
